Η μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας σημαδεύεται από τη σημαντικότερη οικονομική κρίση, οι επιπτώσεις της οποίας είναι ολέθριες για όλους τους τομείς της κοινωνίας. Η κρίση αυτή επιδεινώθηκε και επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από την ακολουθούμενη πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της Κυβέρνησης, δηλαδή του Μνημονίου, που οδήγησε σε φιάσκο. Εδώ και 20 μήνες η πατρίδα και οι Έλληνες πολίτες επωμίζονται τα βάρη και τα δεινά μιας ανίκανης και επικίνδυνης Κυβέρνησης. Μιας Κυβέρνησης χωρίς σχέδιο, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς καν βηματισμό.
Παρακολουθούμε μια κωμικοτραγική κατάσταση, με πρωταγωνιστή έναν Πρωθυπουργό, που έχει χάσει την αξιοπιστία του, τόσο στον Ελληνικό λαό, όσο και στο εσωτερικό του κόμματός του. Παρακολουθούμε έναν Πρωθυπουργό που ηγείται μιας αδύναμης πλέον Κυβέρνησης, έναν Πρωθυπουργό που παραιτείται για μισή ημέρα και ξαναπαίρνει την παραίτησή του πίσω, κάτω από αφόρητες εσωκομματικές πιέσεις, έναν Πρωθυπουργό γαντζωμένο στην εξουσία, κοινώς έναν Πρωθυπουργό της «κωλοτούμπας».
Η πατρίδα έχασε μια ιστορική ευκαιρία, μια ευκαιρία για συναίνεση μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, μια ευκαιρία να ξεπεράσουμε την κρίση και να γίνει η πραγματική επανεκκίνηση της οικονομίας. H μικροπολιτική, όμως, που επέδειξε για μια ακόμη φορά ο Πρωθυπουργός της χώρας, τα εσωκομματικά συμφέροντα, στέρησαν τη χώρα από μία εθνική προσπάθεια για σωτηρία. Ο ίδιος δεν άντεξε τις πιέσεις στο εσωτερικό του κόμματός του και ανακάλεσε όσα ο ίδιος έλεγε και πρότεινε. Αυτή η εικόνα, μόνο εικόνα Πρωθυπουργού δεν είναι.
Όταν ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν δύναται να διαχειριστεί μια κρίση στο εσωτερικό της χώρας, δεν δύναται να διατηρήσει τις ισορροπίες στο εσωτερικό του κόμματός του, δεν δύναται να φανεί αντάξιος στο ύψος των περιστάσεων, τότε πώς περιμένουμε να προωθήσει και να διεκδικήσει τα συμφέροντα της πατρίδας μας στο εξωτερικό, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στους εταίρους μας;
Η αδυναμία, αλλά και η επικινδυνότητα που διακατέχει την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, οδηγούν τη χώρα σε ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις και τους Έλληνες πολίτες σε περισσότερα δεινά. Το περισσότερο ανησυχητικό, όμως, είναι ότι ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου ή δεν έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης ή δεν θέλει να ομολογήσει την αποτυχία της πολιτικής του. Πριν ένα χρόνο, όταν ψηφιζόταν το Μνημόνιο, ήταν ο ίδιος και ο Υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, που διαβεβαίωναν τον ελληνικό λαό για την επιτυχία της πολιτικής τους, τα αποτελέσματα της οποίας θα ήταν ορατά το 2011. Σήμερα, έναν χρόνο αργότερα διαψεύστηκαν. Η πολιτική που ακολούθησαν και η ψήφιση του Μνημονίου, όχι μόνο δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά οδήγησαν σε ένα καινούριο Μνημόνιο 2, στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, εξαθλιώνοντας ακόμη περισσότερο τον ελληνικό λαό. Αυτοί που διαβεβαίωναν ότι θα ανορθωθεί η οικονομία και δεν θα ληφθούν νέα επιπρόσθετα μέτρα, αυτοί τώρα λαμβάνουν νέα επαχθή μέτρα.
Η αξιοπιστία τους και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την Κυβέρνηση, χάθηκε. Το έλλειμμα διακυβέρνησης, η αδυναμία χάραξης μιας σοβαρής και υπεύθυνης πολιτικής και η ανευθυνότητα που καθημερινά επιδεικνύουν, είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη σημερινή Κυβέρνηση. Η ομηρία του ίδιου του Πρωθυπουργού στους κομματικούς του φωστήρες και το φιάσκο των τελευταίων ημερών, αποτελεί το επιστέγασμα μιας πολιτικής, που δεν έχει μέλλον, μιας Κυβέρνησης που δεν έχει άλλο χρόνο και απλά εκβιάζει. Στη δημοκρατία, όμως, δεν χωρούν εκβιασμοί και δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Στη δημοκρατία την απάντηση την δίνει μόνο ο λαός, στον οποίο πρέπει να προσφύγουμε άμεσα, προτού να είναι πολύ αργά.
